कथाकार-कर्ताघरे

हत्तपत्त बानेश्वर त पुगे तर आकृति थिइनन् । फोन गरेँ चिया पसलमा कफी अर्डर गरेर बसेकी जवाफ दिइन् । म त्यतै लागेँ ।

कफि पसलमा टोलाएर बसिरहेकी रहिछन् । पुग्नेसाथ उनको मोड भङ्ग भयो । म बस्न साथ कफि आइपुग्यो । कफि पिउन आग्रह गरिन् । त्यतिखेर उनको दाहिने हात देखिन । मलाई कता-कता पिडा भएको अनुभूति भयो । 'किन छक्क परेको '-सोधिन् ।

'के ही होइनु- म सहज हुन खोन्छु । कसरी यस्तो भयो मेरो सोध्ने आँट आइसकेको थिएन । सायद मेरो भाव बुझेरै होला उसले थपिन-'भोजपुर रिपिटर टावर आक्रमणमा परेको ।' थप्दै गइन-'युद्धको बेला मेरो हात गुमेको तिमीलाई मैले सुनाउन चाहिन अरुले पनि थाहा दिएनन् रहेछ ।

मैले भने-'को अरु मोर्चाका साथीहरुले ।'-कफि तान्दै-'जाबो यति सानो कुरा हल्ला गरिहिड्ने कुरो पनि भएन ।'

मलाई अनौठो लाग्यो त्यसो भन्दा । म अलमल्ल परेछु ।

'अनि के त नि '-उनले भनिन् ।

'लौ भै हाल्यो'-मैले पनि सहज बन्न खोज्दै-'अरु के छ भनन् कसरी संझयौ'

'आप्पुइ त्यस्तो पनि भन्न आउछ '-झयाम्मै कुराले हानिन् ।

'बरु तिमीले खोजखबर नगर्दा पो अचम्म लाग्यो त '-उसले थपिन् । 'तिम्रो कन्ट्याक्ट पनि त हुनु पर्यो सिन्धुली छ्यौ भन्ने सुनेथे तर कसरी कन्ट्याक्ट गर्ने मेसै पाइन ।'-मैले भने ।

'मन भए त भइ हाल्यो नि विकल्प । '-उनले थपिन्-'पढाइपछि जब् पनि खोजेनौ खाली कोठैमा घोरिएर क्यानभासमा रमाउछौ क्यारे ।

उनले मलाई ठम्याउँदा दङदास परे । मैले पहिलेकी जस्ती सोझि र निष्चल आकृति देखिन । सायद म भावुक देखिएहुला त्यसैले उनी पनि एक्कै चोटि मलिन् र भावुक देखिइन् । एकोहोरो बनेर भन्न थालिन-'मैले तिमीलाई थाहै नदिइ भूमिगत भए तिमीलाई सोध्ने भनेको थिएँ तर भेट्नै सकिन ।'

'मैले के भन्थे र तिमीलाई'-औपचारिकता दिए ।

'हैन एउटा साथीको नाताले'-उनले भनिन् ।

'म पनि त जाउ जस्तो लागेको थियो नि तर आँटै आएन ।'-उसलाई हौस्याएँ ।

'म त तिमी नजाऊ भन्थेँ'-सुझाव दिइन्-'कहिले खानै नपाउँने कहिले सुत्दै नसुति रात काटियो फेरि तिमी भावना डुब्ने मान्छे । युद्धमा तिमीलाई सकस पर्न सक्छ । मैले तिमीलाई भोजपुर आक्रमणको बेला धेरै सम्झेँ अब नबाँचिने भइयो जस्तो लागेको थियो तर बाँचियो ।'-उसले आँखाभरि आँसु पार्दै भनि । म पनि उसैको भावनामा बगेछु । मैले पनि रुमाल झिक्नै पर्यो ।

उसले थप्दै लगी-'तिमीलाई त्यस दिन मैले यसरी पनि संझे 'सफल जीवन यतिखेरसम्म रहन्छ त्यतिखेरसम्म जनता र देशले सम्झिरहनेछ ।' तिम्रो भनाइले मलाई युद्ध लड्न उक्साइ रहेको थियो । गोलीले मेरो हात चुडिएर भुइमा खसे पनि दुस्मन ढल्दा र हाम्रो विजय हुदा तिम्रो न्यानो मायाले आगालो हालेझैँ लाग्थ्यो । त्यतिखेर हाम्रा २२ साथीहरुले सहादत प्राप्त गरे । २८ दुस्मन खत्तम गर्नुका साथै त्यहाँबाट एलएमजी एकेफोटीसेभेन टुइन्च मोटर लगायतका सयौँ हतियार खोस्यौँ र सात जनालाई नियन्त्रणमा लियौँ । साडे नौ बजे आक्रमण सुरु गर्ने योजना बनाए पनि नौ बजे नै दुस्मनले थाहा पाएर फायर खोल्यो र हामीले पनि त्यतिखेरै आक्रमण गर्न बाध्य भएका थियो । हाम्रो चालले गाइ कुकुर तसर्िएर कराउन-भुक्न थाल्यो त्यसपछि दुस्मनले चाल पाएको थियो । गोगनेबाट बेलुकी चार बजेतिर भोजपुर आक्रमणको योजनामा हिडेका हामीलाई योजना सफल पार्न मात्र १५ मिनेट समय लागेको थियो । म घाइते भएपछि म लगायतका २८-२९ जना घाइते साथीहरुलाई खोटाङको डम्बर्खुशिवालयमा दश दिन सेल्टर राखियो । त्यसपछि रसुवा हुदैं सिरहाको पैदल बाटो भएर झण्डै एक महिनाको अबधिमा उपचारका लागि इन्डीया पुर्याइयो हामीलाई । यति लामो समयसम्म पीडा सहन र युद्ध लड्न तिमीमा भएको कुसल मित्रताको दरिलो साहसले मलाई निडर तुल्याइरहेको थियो ।

उसले भनेको सुनिमात्र रहेँ । उसले थप्दै लगी-'तिम्रो कोठाको माओ लेनिन रोजालक्जाम्बर्ग चेग्वेभारालगायतका साहसिक योद्धाको तस्बिर अझै छन्' 'छ'-मैले भने ।

'ए तिम्रो हातले बनाएको त्यो चित्र हेर्न एकखेप म पनि तिम्रो डेरा जान मन लागेको छ ।' -उसले इच्छा प्रकट गरिन् ।

'कहिले जाने त तिमीलाई फुस्रद भए आजै जाऊ'-मैले भने ।

'ओकेु'-उसले सहमती जनाइन् ।

मेरो डेरा पुगेपछि उनी घोप्टोपरि-परि रोइन् । किन भने सक्कली हातसहितको मलाई अङकमाल गरेकी मैले कोरेको उनको तस्बिर मेरो कोठामा मुस्कुराएको थियो । त्यतिमात्र होइन उसले मेरो जन्म दिन उपहार दिएकी म्याक्सीम गोर्कीको 'आमा' पनि प्रुेममा सजाएको थिए । म उसलाई सम्हाल्न खोज्छु ।

'एक छिन मलाई यसै हुन देऊ'-उसले अनुरोध गरिन् ।

मैले छाडि दिए ।

केही क्षणपछि उसले मुखफोरी-'तिमीले किन विहे नगरेको '

प्रशंग बदलियो ।

मैले उनलाई भन्नै सकिन ।

उसले मुख खोलिन-'यदी मेरो कारणले भए मलाई माफ गर । म अनुरोध गर्छु अब तिमीले बिहे गर ।'

म उसको कुरा मान्छु भन्न सकिन ।

'मैले विहेको कुरा किन गर्नु पर्यो र अब । मैले मन पराएको मान्छे नपाए पछि ।' -मैले सिधासिधै भनि दिएँ ।

'उसो भए संसारमा मन परेको कुरा कस्ले पाएको छ त मलाई चन्द्रमा मन पर्छ मैले पाउछु त -उसले भनिन् ।

'भैगो अब अरु भनन्'-म उसलाई ठाउँमा ल्याउन खोज्छु ।

उसले चाडै छाड्ने छाट देखाइनन् । बरु थप्न थालिन्-'मैले तिमीलाई नै मन पराएको थिए तर मेरो परिवार र समाजले तिमीसित विहे गर्न नदिने र अर्कैसंग विहे गरिदिएपछि म भूमिगत भएँ । म भूमिगत हुनका कारण त्यतिमात्र थिएन मेरो आर्थिकस्थिति पनि थियो । मेरी आमा १८ घण्टा काममा खट्नु हुन्थ्यो मेरा बा पनि उत्तिकै मात्रामा खट्नु हुन्थ्यो र पनि हामीलाई पढ्न र खानलाउन धौ-धौ थियो । त्यसको एउटै मात्र कारण थियो राज्यसत्ताको पक्षँपाति व्यवहार । मलाई तीनै कुराहरुले पनि भूमिगत हुन बाध्य तुल्यायो । म भूमिगत हुनेबेला तिमीलाई थाहा दिउला भनेको मौकै मिलेन । आजभोलिको जस्तो टेलिफोन थिएन । चिठी पठाएकी थिए तर उत्तरै आएन त्यसैले बैरागिएरै म भूमिगत भएँ । त्यसैले मलाई माफ् गर । मैले भनेको मान्छौ भने तिमीले बिहे गर ।'

उसको इच्छा पूरा गर्न म कसरी सक्छु र तर पनि ल भनिदिए । उमा एकैचोटि हिमाल हासेझै हसिलो र तेजिलो उमङ्ग देखियो । उसले भन्न थालिन्-'मसंधै तिम्रो खुसी हेर्न चाहन्छु । सधैं तिम्रो उन्नति-प्रगति देख्न चाहान्छु ।'

अब मैले उसलाई भन्नै पर्छ-'व्यक्तिगत कुराबाट माथि उठेको मान्छेले त्यसो भन्न मिल्दैन त्यसैले तिमी होसमा आऊ ।' उसले बीचैमा कुरा काटिन् र थप्दै गइन्-'त्यसो त हो तर दुःखको कुरा हाम्रा नेताहरु नै पनि माथि उठ्न सकेका छैनन् । सुविधा मोहले गाजेको छ हाम्रा नेतृŒवलाई । सिंगो राजनीतिक धारनै बिचलित बनेको छ यतिखेर । तिमीले देखेकै छौ नि हाम्रा साथीहरुको डे्रसअप मोवाइल हङ्गामा जीवनशैली आदिआदि ।

'हो मैले पनि भन्नै लागेको थिए । तिमी पनि अरुले जस्तै सिको गरिछौ भनेर ।'-उसलाई इसारा दिए ।

'हाम्रो जिल्ला लेबलकाले एउटा मोवाइल मोटरसाइकल प्रयोग गर्न पाउने भनेको छ । मलाई पनि जिल्लाले नै दिएको । कसैले महङ्गो कसैले सस्तो युज गर्छन् त्यसमा एक रुपता छैन । कसैले एकै दिनमा हजार रुपैंयाँको रिचार्ज सिध्याउछन् कसैले महिनौ दिनमा सिध्याउँदा पनि भएकै छ । त्यो पनि जनताको पैसाले किनेको । हाम्रो पार्टीको यस्ता कुराप्रति मेरो पटक्कै चित्त बुझेको छैन ।

'तिमी किन चुपलागेर बसेको त '-मैले उत्सुकता दिए ।

कत्ति कुरा उठेको थियो तर त्यत्तिकै सेलायो । अब यस्तै रहीरहे यसैभित्र बसिरहुला र जनताले त्यत्तिकै यस्तो मोज गर्न पठाहोर अर्को बिद्रोह हुनेवाला छ यसभित्र । 'कस्ले गर्छर विद्रोह '-मैले थपे ।

म जस्ता कयौं छन् युद्धदेखिकै चित्त नबुझेर बिद्रोह गर्नु पर्छ भन्नेहरु । धेरैसाथीहरु त कमाण्ड पनि पक्षपाति भयो भनेर दुःख पोख्दै थिए । मोर्चाको अघिल्लो पङ्तिमा उभिनेहरुलाई सरकारमा पुगेपछि पछिपारेकामा पनि रुष्ट छन् साथीहरु । यसरी पार्टी चल्छ त लु भन त

'मलाई तिम्रो पार्टी भित्रको के थाहा '-मैले अनभिज्ञता प्रकट गरेँ ।

खै अब त खत्तम लाग्न थाल्यो हाम्रो पार्टी पनि ।

'अब के गछर्यौ त '-म उसलाई खोसेल्न खोज्दै छु ।

'म अब फेरि युद्धमोर्चामा जान्छु जस्तो छ । त्यतिखेर तिमीले साथ दिनु पर्ने हुन्छ । त्यतिखेर कसैले पनि रोक्न सक्ने छैनन् । र अन्तमा हामीले देखेको सपना पूरा हुनेछ ।' त्यतिखेरै उनको मोवाइलमा रिङ बज्यो । कुरा गरिसकेपछि खोटाङका पार्टी इन्चार्ज प्लेन चढेर कार्यक्षेत्र जाने खबर सुनाइन् । 'म पनि आजै कार्यक्षेत्र जान्छु-उनले बताइन् ।

दिउसोको साडे चार बजिसके छ ।

'पूर्व जाने गाडीको टिकट काट्न जाऊ'-उसले आग्रह गरिन् ।

'तिमी चाहीँ किन प्लेनमा नजाने तु'-मैले सोधे ।

'मलाई प्लेन चढ्ने मन छैन ।'-सजिलै गरी भनिन्-फेरि टिकेट पनि त पाइदैन नि खोटाङ जाने साथीलाई पनि कुन दलालले मिलाइ दिएको टिकेट रे ।

आकृतिले भ्याली छाड्ने नै भइसकेपछि हामी कोठाबाट निक्यौं । बस पार्क पुगेर पूर्वको टिकट काट्यौ र आवश्यक परे फेरि सेल्टर दिनेसहमतीमा छुट्टियौं । उनी गाडीको बायाँपट्टी झ्यालबाट हात हल्लाउदै बिलिन् भइन् । म उनको अधबैसी तर शाहसिलो जागर क्यानभासमा कोर्ने मनसायले कोठा प्रवेश गर्छु । जुन मैले कोरेको चित्रले उसलाई सधै युद्धमोर्चामा उभिन प्रेरित गरिरहोस् । हो म त्यही सपनापूरा हुने चित्र कोर्न सुरु गर्छु ।

२०६५ पुस ९ बुधबार ।

साभार" फेसबुक  "